Video: Getuigenissen van werkgevers

Na het logo van de Brailleliga, verschijnen logo's van bedrijven en administraties: Partena, Groep Arco, Ernst & Young, Eurest Compass Group, Ville de Namur (Stad Namen).

Partena

De geïnterviewde persoon, Mevrouw Michèle Rampelberg, HR Directeur, zit aan haar bureau recht voor de camera.

"Om niet te discrimineren was het belangrijker voor ons om uit te gaan van de bekwaamheid van een persoon dan van persoonlijke kenmerken.

Dat heeft ons aangezet om heel bewust een slechtziend persoon aan te werven. De recruterings- en opleidingsprocedures werden aangepast aan deze persoon opdat ze dezelfde kansen zou krijgen als de anderen. Onze benadering was meer competentiegericht dan proactief naar personen toe met een handicap of andere specificiteit. We bekijken wat mensen over zichzelf vertellen in hun CV's, alsook bekijken we of hun studieverloop overeenkomt met het gezochte profiel.

Nu had Anouscha niets speciaals vermeld in haar CV. Haar studieniveau kwam overeen met de vereisten van de betrekking van klantenadviseur bij ons. Wij hebben haar dus opgeroepen voor een gesprek en pas toen is gebleken dat ze slechtziend was. Wij hebben dat gesprek gevoerd en iemand gevonden die perfect paste.

Dan was er de vraag hoe we bij haar een test konden afnemen zoals we dat bij alle kandidaten doen, eens te meer op een pc. We hebben contact opgenomen met de Brailleliga. Zij hebben ons op zeer korte termijn de nodige apparatuur bezorgd en zo heeft ze de test kunnen afleggen. Ze is geslaagd en is aangeworven onder dezelfde voorwaarden als andere werknemers."

Groep Arco

De geïnterviewde persoon, Mevrouw Leen Van den Neste, lid van het directiecomité, zit aan haar bureau recht voor de camera.

"Wij zochten een telefoniste bij Groep Arco, en wij dachten dat het een goed idee kon zijn om Karmen bijvoorbeeld of een andere persoon met een visuele beperking een kans te geven. Wij hebben contact opgenomen met de Brailleliga."

Karmen D'Heedene zit aan haar bureau en beantwoordt een telefonische oproep door middel van een koptelefoon: "Een ogenblik a.u.b., een ogenblik. Oui, un petit instant."

Leen Van den Neste vertelt verder: "Zij hebben ons een aantal mensen aangeduid en die hebben wij laten interviewen. Karmen was daar toevallig ook bij en zij is eruit gekomen als de beste voor de job bij Groep Arco. Wij hebben toen beroep gedaan op de Brailleliga om haar de weg aan te leren van bij haar thuis."

Men ziet Karmen tijdens het traject van het station naar haar werkplek: op de trein, opnieuw in een station, op de bus en over de straat. 

Leen Van den Neste licht toe: "Ik denk dat ze de weg 3 à 4-tal keer samen hebben afgelegd. Het is nochtans geen eenvoudige weg. Ze moet een bus nemen in Brugge, dan de trein tot in Brussel-Noord, dan de tram en dan nog een stuk te voet. Ze heeft dat heel snel geleerd en trekt zich goed uit de slag. Karmen is heel zelfstandig. 

U kan zien dat er hier veel glazen wanden zijn. Wij stellen vast dat ziende collega's vaker tegen een glazen wand aanlopen dan Karmen."

Men ziet Karmen zich in de gangen bewegen en in een bureel aankomen waar zij naar de fotokopieermachine gaat.

Leen Van den Neste: "Zij vindt dat zelf ook wel grappig dat wij dat vaker tegenkomen dan zijzelf. Wij hebben eigenlijk, sinds dat Karmen voor ons werkt, nog geen enkel onoverkomelijk probleem gehad. En als we dan toch een probleempje hebben, of een groter probleem, dan nemen wij contact met de Brailleliga en wordt er samen naar een oplossing gezocht. En dat loopt perfect. Dus Karmen kan e-mails lezen, kan zaken opzoeken op websites. Zij kan veel meer dan een aantal mensen zouden denken."

Men ziet Karmen aan het werk aan haar bureau met een aangepaste computer met een brailleleesregel.

Leen Van den Neste zegt verder: "Soms wordt dat al eens onderschat, ook door collega's. Maar wij zeggen: "Vraag het maar aan Karmen. Als ze het echt niet kan dan zal ze het wel zeggen." Maar meestal lukt het.

Over de investeringen die wij moesten doen, kan ik zeggen dat dat meevalt. Wat betreft de technische hulpmiddelen die voor Karmen nodig zijn, komt de VDAB tussen. Wat dat betreft hebben wij eigenlijk geen extra kosten moeten dragen. 

Ik denk dat Karmen op hetzelfde tempo werkt als anderen. Ik heb in elk geval niet de indruk dat zij trager werkt dan andere medewerkers. Ze is ook goed geïntegreerd in het team. Dat was een bestaand team van 3 mensen waar zij aan toegevoegd werd en dat is heel vlot verlopen. Dus, Karmen is perfect geïntegreerd, zowel in het team als in Groep Arco." 

Ernst & Young:

Twee personen zitten aan een bureau, recht voor de camera.

Werner Huyghen - Partner: "In 2007 hebben wij Joeri aangeworven en toen had hij al een aandoening aan de ogen. Hij functioneerde perfect als adviseur in die eerste periode maar onderweg heeft hij toch een aantal afwezigheden gekend omwille van operaties. En, uiteindelijk, in het voorjaar van 2010 heeft hij een heel zware operatie ondergaan aan de ogen. Tijdens zijn afwezigheid hebben we steeds contact gehouden met hem. Hij heeft ons ook steeds spontaan geïnformeerd over de ontwikkelingen rond zijn ingreep. Uiteindelijk hebben wij dan vernomen dat hij klaar was om terug te komen."

Tijdens het gesprek zien we van tijd tot tijd beelden van Joeri Van den Bosch aan het werk waarbij hij een vergrootglas hanteert.

Koen Steenberghs - Learning & Development manager: "Wij hebben dan één à twee gesprekken gehad om te kijken wat hij graag wilde doen. Dit is allemaal heel vlot gegaan vanaf de eerste minuut."

Werner Huyghen: "En wat wij gezien hebben in dat eerste gesprek, is dat hij zeer gemotiveerd was om terug te komen en dan is ook gebleken dat hij zich voortdurend op de hoogte heeft gehouden van de fiscaliteit."

Men ziet Joeri Van den Bosch aan het werk op zijn aangepaste werkplek, uitgerust met een computer met vergrotingssoftware.

Werner Huyghen: "Dat maakt het voor ons gemakkelijker: een gemotiveerd persoon is er twee waard! En uiteindelijk hebben we dan afspraken gemaakt met hem die resulteerden in een progressieve tewerkstelling." 

Koen Steenberghs: "En ja, zo is hij ingeschakeld geworden in het team. Wat hij dus heel veel doet is het maken van verslagen van de technische vergaderingen, dingen plannen, literatuur doornemen, samenvatten, ... en dat loopt allemaal zeer vlot."

Werner Huyghen: "Situaties zoals deze, die vragen een inspanning van alle partijen. Een inspanning van Joeri zelf, van ons, van alle elementen die hem omringen. Ook de steun dat hij heeft gekregen van de Brailleliga is heel belangrijk geweest voor hem."

Men ziet Joeri Van den Bosch die aan de computer werkt.

Koen Steenberghs: "De steun van de Brailleliga is essentieel daarin. Dank zij de hulp van de mensen van de Brailleliga vind ik dat... ik bedoel dus de juiste installatie van het toestel, hoe en waar gaan we het zetten, past het goed, is dit het juiste type, heb je dit nodig voor je werk, enz. ... eigenlijk moet ik eerlijk zeggen dat wij daar heel weinig zorgen of tijd aan hebben moeten besteden. Dat is heel goed verlopen. Daar hebben wij als Ernst & Young heel weinig moeten in investeren. Die ondersteuning verloopt vlekkeloos. Ik zou liegen moest ik hebben vastgesteld dat dit of dat moeilijker is omwille van de visuele handicap van Joeri. Absoluut niet."

Joeri Van den Bosch verlaat het bureel.

Werner Huyghen: "Joeri heeft nu voldoening in z'n job, heeft z'n plaats terug gevonden alsook tussen collega's. Ik denk dat het een situatie is die naar ieders voldoening werkt op dit ogenblik. We hopen dat dit vroeg of laat kan resulteren in een nieuwe fulltime betrekking."

Joeri Van den Bosch groet zijn collega's en verlaat een vergaderzaal.

Euro Compass-Group

Theodore Mantziaris, district manager, staat voor de camera en staat ons te woord:

"Er waren twee mogelijkheden. De gemakkelijkste zou geweest zijn om Albert naar de arbeidsgeneeskundige dienst te sturen en hem zodoende om medische redenen opzij te schuiven."

Albert Dagri Boukue staat in een grootkeuken en plaatst glazen op metalen rekken.

Theodore Mantziaris vervolgt: "Dat hebben we dus niet gedaan. Met de medewerking van de chef en de hele ploeg hebben we Albert ondersteund en voor een andere weg gekozen."

Albert Dagri Boukue werkt met zijn collega's, slaat een praatje en doet de vaat.

Theodore Mantziaris: "En tot nu toe verloopt alles zeer vlot. De collega's hadden zich kunnen afvragen of zij niet harder zouden moeten gaan werken met een persoon met een handicap in hun midden."

Een collega van Albert Dagri Boukue vraagt hem: 

"Wat deed je vroeger dat je nu niet kan doen?"

Hij antwoordt:

"Ik kan de datums niet zien, dus weet ik niet of het vervallen is of niet. Maar eens we het toestel zullen hebben kan ik dat weer doen".

Alain Van Impe, exploitatiechef licht toe: "Na verloop van tijd heeft hij ons gezegd dat hij met één oog niet kon zien. De collega's hebben hierop goed gereageerd. Wij zijn er om hem te helpen en aan te moedigen wanneer het wat minder gaat. Hij kan op de hele ploeg rekenen, dus wat dat betreft is er geen probleem."

Men ziet verschillende personeelsleden die eten klaarmaken.

Theodore Mantziaris vervolgt: "Om collega's gerust te stellen en te overtuigen van de bekwaamheid van een collega met een handicap, komt het erop aan zowel de betrekking als de taken nauwkeurig te omschrijven."

Stad Namen

Alexandre Tihange, directeur HR, staat recht voor de camera in een stockeerruimte voor verkeersborden.

Hij getuigt: "Vanaf het moment dat Louis Mahy zich ervan bewust werd dat zijn ziekte evolutief was, heeft hij het initiatief genomen mij hierover aan te spreken om vooruit te zien op zijn toekomst. Hij zei mij dat er mettertijd een risico op moeilijkheden was, maar hij kwam ook met oplossingen!"

Louis Mahy verplaatst zich in een gang met zijn geleidehond aan dewelke hij instructies geeft:  "Daar naar rechts, mijn hond. Naar rechts! Naar het bureau van Bernard."

Alexandre Tihange zegt: "Met de verergering van zijn handicap kan hij niet meer ingezet worden op het wegennet waar het gevaarlijk is voor eender welke arbeider. Maar sinds hij magazijnier is, is er nooit sprake geweest een stap terug te zetten ondanks de evolutie van zijn handicap."

Louis Mahy hanteert een braille-dymotoestel en kleeft etiketten in brailleschrift.

Alexandre Tihange vervolgt: "Het gaat hier niet om een baan die we speciaal hebben gecreëerd in functie van zijn handicap. Deze baan is noodzakelijk en belangrijk in de dienst wegenwerken. Hij heeft een informaticaopleiding gekregen zodat hij een PC kan bedienen in de uitoefening van zijn taken als econoom, met subsidies van het AWIPH (nvdr: Agence Wallonne pour l'Intégration des Personnes Handicapées). Er was dus een materiële hulp die echt noodzakelijk was. Mijn rol was puur administratief. Ik heb contact opgenomen met het AWIPH om te zien in hoeverre ze konden tussenkomen. Behalve hun hulp in het bezorgen van apparatuur, kwamen ze ook tussen in het loon.

Gezien zijn slechtziendheid zijn er enkele regels zoals bijvoorbeeld de gangen van het atelier waar hij werkt, vrijlaten. Dit wil zeggen dat alles steeds netjes in orde is wat niet overal het geval is, en dus met het risico op arbeidsongevallen voor alle arbeiders tot gevolg. De discipline die iedereen heeft leren toepassen in het belang van Louis is ook voor hen een pluspunt.

Voor mij is Louis een werknemer als alle andere. Het is niet nodig de taken anders te definiëren gezien het talent waarmee hij ze uitoefent".

Een banier verschijnt: "Heb oog voor wat ze kunnen".

Film gerealiseerd met de steun van: Oeuvres du Soir, Cel voor Gelijkheid van Kansen en Diversiteit, Europe in Brussels, Brussels Gewest, Belgisch EU-voorzitterschap.

Met dank aan Partena, Groep Arco, Ernst & Young, Compass Group, Eurest, Stad Namen.

*Einde van het videofilmpje*