Video: Rebecca Biesot, een blinde dierenartsassistente.

Het videofilmpje start in de keuken waar een papa zijn kindje toespreekt terwijl Rebecca Biesot haar baby aankleedt.

De papa: "Mama gaat de paardjes buiten zetten, ok? En wij gaan u naar het schooltje brengen. Ga je mama een kusje geven? Ja? Grote kus."

Rebecca: "Een kus."

Papa: "Dada, mama."

Rebecca Biesot kleedt haar baby verder en geeft een knuffel.

Ze gaat naar de paardenstal en zegt al lachend: "Ik heb niet de meest sexy schoenen aan."

Commentaarstem van Rebecca:

"Ik ben Rebecca. Ik reed al te paard op mijn vijfde. Van jongs af aan was ik al gepassioneerd door dieren; we hadden konijnen, katten en honden thuis."

De paarden gaan naar buiten en lopen naar een weide.

"Maar ja, met mijn aandoening was dat niet zo simpel."

Rebecca voorziet haar geleidehond van een fluo jasje en gaat ermee naar buiten op straat. 

"Ik heb Stargardt, dat is een vorm van maculadegeneratie. Dat zorgde ervoor dat ik op zeer jonge tijd zwaar slechtziend werd en op mijn zestien jaar blind. Dat heeft mij eigenlijk niet teruggehouden om mijn droom na te jagen.

Omdat het in België niet bestond, heb ik in Nederland opleiding veehouderij/dierenverzorging gedaan. En in het laatste jaar heb ik mij gespecialiseerd in paraveterinaire dierengeneeskunde".

Ondertussen is Rebecca op haar werkplek aangekomen en trekt ze een witte schort aan.

Ze vertelt verder: "Dat was niet zo simpel want de mensen zaten vol vooroordelen. Ik heb mijn studies gedaan met een tv-loep waardoor ik teksten kon lezen en mijn cursussen kon doornemen".

Rebecca zit aan haar bureau en gebruikt een aangepaste computer met leesloep.

"De mensen waren nogal kritisch en cynisch over het feit van het probleem met mijn ogen. Ik heb ze laten zien dat dat toch niet zo onmogelijk was."

Rebecca neemt materiaal uit een kast. Nadien luistert ze naar de ingesproken berichten  op haar voicemail. Dan bereidt zij de operatietafel voor en zegt verder:

"Ik heb stage gezocht bij een dierenarts. Ik heb daarvoor heel veel dierenartsen moeten opbellen. Ik heb er één getroffen... mijn baas!"

Rebecca antwoordt aan de telefoon. Haar baas komt binnen.

De baas: "Hello!"

Rebecca: "Hello! Molleke..., Klaas heeft hem dit weekend doen inslapen."

"Ik heb natuurlijk niet verteld dat ik een visuele handicap had. Kwestie van mijn kansen niet onmiddellijk te verspelen."

Rebecca spreekt met de dierenarts: "Een verloren gelopen Yorkshire ..."

"Toen was hij toch een beetje geschrokken van mijn witte stok denk ik. Voor de rest heeft hij er niet echt veel problemen van gemaakt."

Rebecca weegt een konijn met een sprekende weegschaal: "Duizend. Vijfennegentig. Gram."

"De eerste dag dat ik hier was zei hij mij 'Als er iets is dat je niet kan, zeg het dan, maar voor de rest doe je maar gewoon mee' ."

Zij vult een injectiespuit en laat de dierenarts het spuitje toedienen.

"Toen ik was afgestudeerd,  was ik mij behoorlijk aan het vervelen en heb ik hem teruggebeld."

Tegen het konijn: "Je bent een slap konijn, hoor!."

Het konijn wordt op de operatietafel vastgebonden en alles wordt in gereedheid gebracht voor de operatie.

De dierenarts: "Rebecca heeft gebeld en zei me dat ze sowieso wou komen werken. Waarop ik zei dat ik haar eigenlijk niet kon betalen. Ze zei dat ze zich verveelde. De Brailleliga had toen als oplossing om een opleiding op de werkvloer aan te bieden. En die mensen hebben haar geweldig gesteund, en hebben ervoor gezorgd dat ik eigenlijk de eerste... Hoeveel jaar was het Rebecca? Dat was lang, hé, die werkvloeropleiding?”

Rebecca: "Twee jaar".

De dierenarts: "Ja, twee jaar werkvloeropleiding waarbij ze bij mij kon werken en ik haar eigenlijk niet hoefde te betalen, wat voor mij op dat moment vrij noodzakelijk was."

Rebecca: "Dat is toen allemaal goedgekeurd en ik heb allerlei hulpmiddelen via de Brailleliga gekregen en kunnen aankopen. En dan heb ik mij ook twee jaar lang in dactylo en communicatie bijgeschoold, dit in de Brailleliga zelf."

Rebecca en de dierenarts hanteren een kat ("Oooo, boze poes!"). Rebecca neemt materiaal uit een kast.

De dierenarts: "Dus na die twee jaar stage, dat hadden zij mij op voorhand gezegd, als ik haar nadien in dienst zou nemen, zou de staat mij een tegemoetkoming doen en 'wij garanderen u 30% van de loonkost, maar u heeft een goede kans op meer'. Dus ja, we hebben de inspectie gekregen van die dienst, zij hebben de situatie bekeken. Die hebben gezegd 'goed, u neemt toch iemand in dienst met een zware handicap voor die jobomschrijving'. Alle kosten die in verband staan met Rebecca worden mij voor 50% terugbetaald. Als kleine zelfstandige is dat heel belangrijk natuurlijk. Die 'in house-bijscholing' heb ik kunnen volgen omdat Rebecca altijd hier stond om de deur open te doen, om de mensen te ontvangen, al op te vangen, mensen te helpen, al dingen mee te geven enzovoort. Da's een heel belangrijk aspect."

Een klant komt binnen.

Rebecca: "Goeie middag"

De klant: "Goeie dag"

Rebecca: "De meesten weten het ondertussen wel."

De dierenarts: "Het grappige is dat de mensen na een keer of 4 of 5 of zo, op een dag dat zij er niet is, mij vragen: 'Is er iets met de ogen van uw patiënte?"

Rebecca: "Nee, van uw assistente!"

Dierenarts: "Van uw assistente, sorry." (Lacht)

Aan de klant: "Zo tegen een uur of ... zes uur, half zeven? Zoiets?

Klant: "OK, dat is goed. Da-ag."

Dierenarts: "Als je dan antwoordt op hun vragen en zegt 'Jazeker, er is iets met de ogen van mijn assistente... mijn assistente is blind', dan trekken ze een verbaasd gezicht omdat ze dat de eerste keren gewoon niet gezien hebben.

Rebecca: "Maar als ze het dan weten, dan reageren ze altijd  wel positief. Alles gaat eigenlijk als vanzelfsprekend nu. Hoewel het niet vanzelfsprekend is. Als hij iets niet op de juiste plaats legt, dan moet ik wel eens lang zoeken."

Dierenarts: "Vroeger slingerden wel eens injectienaalden rond en als ze dan op zoek was naar iets, kwam ze af en toe haar hand tonen met daarin een paar injectienaalden en ze zei 'Wie heeft deze naalden niet opgeruimd?' (Lacht) Ik heb geleerd om orde op zaken te stellen."

Rebecca: "Het was ook nodig. Dat heeft wel even zijn tijd nodig gehad. Hoelang weet ik eigenlijk niet."

Dierenarts: "Dat is een groeiproces. Dat evolueert naar 'Vanaf nu kun jij dat en dat misschien doen'. Tegenwoordig doe jij de hele uitleg, hé! Rebecca handelt de meeste telefoons helemaal alleen af. Ze geeft raad, ze zegt 'Doe dit of dat; als het dan niet beter is, kom dan eens langs' enzovoort. Zij is er ook in gegroeid, zodanig dat men zich ook geen vragen meer stelt. Maar dat heeft eigenlijk niet zoveel met ziende of niet-ziende mensen te maken. Dat heeft eigenlijk te maken met de groei van een assistente in een dierenartspraktijk. Eigenlijk heeft dat niks te maken met blind zijn..."

Het logo van de Brailleliga verschijnt en een banner waarop men leest: "Heb oog voor wat ze kunnen."

Film gedraaid dank zij de steun van de Staatssecretaris voor Personen met een Handicap.

Met dank aan dierenarts Bruno Verhaeghe en Rebecca Biesot.

*Einde van het videofilmpje*