Wie BrailleTech heeft bezocht, heeft waarschijnlijk een kijkje genomen in onze SnoezelBraille. Maar is je ook de mooie muurschildering opgevallen? Deze is van de hand van kunstenaar Edouard Colassin. Hij vertelt ons over de achterliggende betekenis van dit mooie werk.
SnoezelBraille bevindt zich op het gelijkvloers van onze hoofdzetel. Het is gewijd aan psychomotoriek en snoezelen. De term ‘snoezelen’ is een samentrekking van de woorden snuffelen en doezelen. De ruimte heeft als doel om de vijf zintuigen te ontdekken in een ruimte die volledig in het teken van ontspanning staat.
Psychomotoriek is de relatie tussen het lichaam en de psyche. Deze relatie is zeer belangrijk voor personen met een visuele handicap. Door aan de slag te gaan met psychomotoriek wordt er gewerkt aan de begrippen die autonomie bevorderen: evenwichtsgevoel, representatie en ruimtelijke structurering, lichaamsdiagram, houding, ...
Psychomotoriek vormt een onderdeel van de begeleiding van de Brailleliga. Een therapeut helpt de personen in een veilige omgeving het zelfvertrouwen te vergroten. Daarom is ook het interieur van de zaal belangrijk! Edouard Colassin is de artiest die we kozen om een grote muurschildering te maken op de centrale muur van de zaal. Hij vertelt ons meer over dit mooie werk.
Edouard, kan je je even voorstellen?
Met plezier! Om mijn parcours in een zin samen te vatten, ik ben een 25-jarige Belgische illustrator en autodidactisch kunstenaar. Mijn voorkeur gaat uit naar verven met acryl en tekenen met behulp van diverse technieken. Ik leg mezelf geen grenzen op en blijf bijleren, vooral op vlak van digitaal tekenen.
In enkele jaren tijd heb ik een kwalitatief portfolio samengesteld. Zo kon ik een plaatsje veroveren in de kunstwereld en kreeg ik ook al enkele mooie kansen. Mijn tekeningen worden veelvuldig gedeeld op sociale media en werden al erkend door enkele bekendheden.
Ik kreeg de kans om naar de kunstwijk Wynwood in Miami te trekken. Dit in het gezelschap van een bevriend artiest en zijn manager. Ik kon hen observeren en leerde veel van hun expo. Dankzij deze ervaring realiseerde ik nadien een collectie van twaalf kunstwerken in groot formaat. Onlangs opende ik ook mijn eerste solotentoonstelling in Brussel. Mijn doelstelling is om op korte termijn over de hele wereld tentoon te stellen en om artistieke kansen te creëren aan de hand van interessante samenwerkingen. Voor de lange termijn laat ik je in spanning…
Wat was jouw inspiratiebron voor deze muurschildering?
Om coherent te blijven met mijn andere werken heb ik beslist om te vertrekken vanuit een basis die ik gewoon ben om te schilderen. Elementen als tijgers en vlindervrouwen zijn al aanwezig in het merendeel van mijn schilderijen in acryl.
De zaal SnoezelBraille moet zen, ontspanning en welzijn ademen. Dit gevoel moet ook terug te vinden zijn in de muurschildering of het nu door de houding van de personages of de kleuren is. Het idee was ook om dag en nacht te vergelijken in hetzelfde werk. Dat leek me logisch gezien de inrichting en de indeling van de ruimte.
Ik stelde de vrouw met gesloten ogen centraal. Ze is afgesloten van de buitenwereld maar paradoxaal genoeg ook verbonden en in harmonie. Ik heb me in de plaats gesteld van iemand die afgesloten was van zijn omgeving, al mediterend z’n innerlijke rust vindend, in een wereld die wij zienden, niet zien. Daar bevindt zich alle mysterie van het werk. Het is de interpretatie van een onbekende dimensie, die aan ons ontsnapt.
Heb je gedacht aan de manier waarop personen met een visuele handicap het werk kunnen beleven?
Ja, dat was heel belangrijk voor mij. Ik heb zaken met textuur toegevoegd aan mijn schilderij. Het zijn gels die voor een textuur zorgen die aangenaam is om aan te raken, door korrels of verharding.
Werken voor de Brailleliga, wat betekent dat voor jou?
Als artiest ben ik afhankelijk van mijn visuele vaardigheden, ik ben zelf ook verziend. Hier werken laat me niet onverschillig om meerdere redenen. Mijn reeds aanwezige verziendheid en het feit dat ik mijn ogen zo intensief gebruik, boezemt me angst in. Ik heb dan schrik dat ik mijn passie niet meer kan uitoefenen met de nodige veeleisendheid. Natuurlijk is mijn probleem niet vergelijkbaar met dat van slechtziende of blinde personen die de Brailleliga helpt. Maar hun dagelijks gevecht met hun handicap doet me veel relativeren. Ik heb bewondering voor hen.
Elke dag word ik me hier bewust van de hulp die de Brailleliga biedt aan blinde en slechtziende personen. Veel zaken staan ter hun beschikking. Ik zie ook fantastische mensen, of het nu mensen zijn die we helpen, de werknemers of de vrijwilligers.
Ze hebben een groot hart en een lach bij elke gelegenheid. Elke dag ben ik daarom ondergedompeld in hun positieve energie en ik probeer deze het best mogelijk te herleiden naar mijn dagelijkse handelingen en mijn relatie met mijn naasten. Dit avontuur leert me een van de ontelbare levenslessen die ons bestaan kan brengen.
