Vrijwilligerswerk van onschatbare waarde

De dagen worden korter, de avonden langer,… kortom het jaareinde nadert. De eerste kerstversiering wordt hier en daar zelfs al boven gehaald. Traditioneel een periode waarin sociale contacten heel belangrijk zijn. Vrijwilligerswerk kan hieraan zeker een steentje bijdragen. Er ontstaan vriendschappen en het slaat bruggen tussen mensen. Bovendien is meer dan eens bewezen dat vrijwilligerswerk een positieve invloed heeft op de psychosociale gezondheid van vrijwilligers. Onderstaande getuigenissen van vrijwilligers van de Brailleliga zijn daarvan het levende bewijs!

Laten we beginnen met het verhaal van Françoise. Françoise is al sinds 2011 actief als vrijwilliger bij de Brailleliga. Elke maandag en donderdag is ze trouw op post in de hoofdzetel in Brussel.

Françoise, waarom besloot je op een bepaald moment in je leven om vrijwilligerswerk te doen? En waarom koos je voor de Brailleliga?

“Toen ik in 2011 voor het eerst contact opnam met de Brailleliga, stond ik mentaal helemaal niet sterk. Ik had net een heel zwarte periode in mijn leven achter de rug. Desalniettemin besloot ik toch om vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik werd bij de Brailleliga heel warm onthaald door de toenmalige verantwoordelijke van de vrijwilligersdienst. Samen hebben we gezocht welk werk me het beste zou liggen. Ik begon met kleine administratieve taakjes. Stilaan zijn mijn taken verder uitgebreid. Dankzij mijn werk in de Brailleliga heb ik terug zelfvertrouwen gekregen. Ik ben heel blij om mijn steentje te kunnen bijdragen aan deze vereniging.”

Hoe belangrijk is jouw vrijwilligerswerk voor jou?

“Ik had nooit durven denken dat mijn vrijwilligerswerk zo belangrijk zou worden in mijn leven. Dankzij mijn engagement in de Brailleliga heb ik veel nieuwe mensen leren kennen met wie ik een goede band het opgebouwd. Mijn naasten helpen is voor mij heel belangrijk. Als ik ’s avonds thuiskom, ben ik fier op mezelf omdat ik op mijn manier iets heb kunnen betekenen voor anderen.”

Is er in al die jaren van vrijwilligerswerk bij de Brailleliga een bijzonder moment geweest waar je met veel warmte aan terugdenkt?

“Jazeker, ook al is het dan iets dat buiten de muren van de Brailleliga gebeurd is. Ik was onderweg met de tram toen ik een slechtziende dame zag die duidelijk niet op haar gemak was. Ik vroeg of ik haar kon helpen oversteken. Ik heb haar dan helpen oversteken. Nadien heeft ze mij uitgebreid bedankt voor mijn hulp. Misschien lijkt dit een banaal voorval, maar voor mij was het dat zeker niet. Ik voelde mij trots dat ik die dame had kunnen helpen. Indien ik geen vrijwilligerswerk zou doen bij de Brailleliga, zou ik misschien zelfs niet opgemerkt hebben dat de dame in kwestie hulp nodig had.”

Pssst lezers, kom even stilletjes tussen de haakjes ons kleine geheimpje ontdekken! (Françoise zorgt er mee voor dat elke vrijwilliger op de dag van zijn verjaardag een handgeschreven verjaardagskaartje krijgt). Niet verklappen hé!

Na de gulle lach van Françoise op maandag, heerst er op dinsdag meestal ook een leuke sfeer op de eerste verdieping van de Brailleliga. Op die dag zijn immers Jacqueline, Yvonne, Monique en Christiane samen aanwezig. Gezelligheid troef! Deze 4 kwieke senioren hebben mekaar bij de Brailleliga leren kennen en zijn sindsdien veel meer dan enkel collega-vrijwilligers. We spraken met hen tijdens hun gezamenlijke lunchpauze.

Dag lieve dames, het gaat er hier precies gezellig aan toe op dinsdagmiddag, met de koekjestrommel in het midden van de tafel? Wiens idee was dat?

“Die traditie bestaat al zoveel jaren dat we zelfs niet meer precies weten wie er mee begonnen is. Wat we wel weten, is dat de trommel nooit leeg is! Vroeger brachten we soms zelfs stukken taart mee. Onze middagpauze samen is altijd heel gezellig. Als vrijwilligers zijn we ook niet gebonden aan een vast tijdstip en dus nemen we onze tijd en babbelen we gezellig bij tijdens het eten. En wat is er beter dan een lekker koekje of een stukje chocolade om de tongen los te maken? We mogen geen alcohol drinken binnen de Brailleliga. Anders zouden we misschien wel een aperitiefje introduceren!”

Kenden jullie mekaar al voor jullie periode als vrijwilligster bij de Brailleliga?

Monique, Yvonne en Jacqueline: “Wij zijn alle drie ongeveer in dezelfde periode begonnen als vrijwilligsters bij de Brailleliga en het klikte eigenlijk vrijwel meteen ook al kenden we mekaar daarvoor totaal niet.”

Christiane: “Ik kende de drie andere dames wel al, omdat ik voor mijn vrijwilligerswerk al jarenlang werkte voor de Brailleliga. Ik had toen al de gewoonte om mijn middagpauze op dinsdag samen met de vrijwilligers te nemen. Ze hebben dan ook niet zo hard moeten proberen om mij te overtuigen om na mijn pensioen op dinsdag als vrijwilligster te komen werken.”

Ondernemen jullie buiten de Brailleliga nog andere gezamenlijke activiteiten?

“We bellen heel regelmatig met elkaar. Als er eentje ziek is of problemen heeft, dan weten we dat we op mekaar kunnen rekenen.”

Monique: “Ik ga graag op reis, en zowel Christiane als Jacqueline hebben mij in het verleden al meermaals vergezeld op reizen naar Frankrijk of Zwitserland.

Jacqueline en Yvonne: “Wij delen samen ook een passie voor de literatuur. We wisselen dan ook regelmatig boeken uit.”

Hoe belangrijk is de Brailleliga in jullie leven?

Jacqueline (geëmotioneerd): “Jammer genoeg had ik vorig jaar ernstige gezondheidsproblemen en moest ik een zware chirurgische ingreep ondergaan, waar ik toch wel bang voor was. Toen ik thuiskwam uit het ziekenhuis, zat mijn brievenbus vol met kaartjes en steunbetuigingen van de Brailleliga. Ik ken natuurlijk wel veel mensen in de Brailleliga omdat ik de verdeling van het materiaal van het economaat doe, maar ik was hierdoor toch aangenaam verrast. Ik heb ze allemaal uitgestald op de schouw. De aanblik van die kaartjes heeft me echt geholpen om er weer bovenop te komen.”

Ook voor Monique heeft de Brailleliga nog een extra betekenis.

“Ik ben oorspronkelijk bij de Brailleliga terecht gekomen omdat ik zelf een visuele handicap had. Ik had het zeer moeilijk met de aanvaarding van mijn handicap maar door de goede ontvangst en opvang die ik hier vond, ben ik uit het dal geraakt. Ik heb zelf geen kinderen, maar vind het wel geweldig dat de beide receptionisten van de Brailleliga mij aanspreken met “omaatje”. Als mijn smartphone weer eens zijn kuren heeft of ik iets nieuws wil proberen, dan kan ik ook altijd bij hen terecht om mij te helpen.”

Eindigen doen we met een heel bijzonder verhaal, met name dat van David en Nadia. Trouwe lezers van De Witte Stok herinneren zich misschien nog wel het interview met Nadia en David in het nummer 2 van 2017. Toen hadden beide vrijwilligers het voornamelijk over hun gezamenlijke inzet voor het team van de Brailleliga voor de loopwedstrijd 20 km door Brussel.

David en Nadia, ondertussen is er heel wat meer dat jullie verbindt, nietwaar?

“Dat klopt, sinds 30 maart 2015 zijn wij een koppel! We hebben mekaar een jaar eerder leren kennen. Nadia wilde de 20 km lopen en ik heb haar daarbij begeleid. Nadien is ze mij dan gaan helpen bij de organisatie voor het team van de Brailleliga.”

Jullie gezamenlijke passie voor de loopsport heeft jullie dus samengebracht. Nu zijn we natuurlijk heel benieuwd. Wie heeft er de eerste stap gezet in jullie relatie en hoe ging dat in zijn werk?

“Tja, eigenlijk kwam het een beetje van beide kanten tegelijk. Op zeker moment is de magie overgeslagen, maar waar en hoe dat precies gebeurde, dat blijft ons geheimpje. Nu vormen we een hechte tandem en vullen we mekaar perfect aan.”

Bij de meeste sprookjes komt er dan: “En toen kwam er een varkentje met een lange snuit en het verhaaltje was uit”, maar dit sprookje is nog lang niet uitverteld. De eerste “Brailleliga-baby” is immers op komst! In januari zullen David en Nadia de trotse ouders van een prachtig klein meisje worden. Laat de roze suikerbonen dus maar komen (tenzij David als fervente fan van KV Mechelen Nadia kan overtuigen dat roodgele suikerbonen nog lekkerder zijn!)

(Uit: De Witte Stok – nummer 4 2018)

Een vraag?